کشمش انگور به عنوان غذای جامد در آنهایی که مورد مطالعه قرار گرفت، با بالاترین محتوای فنل کل (میلی گرم بر کیلوگرم) کشمش ، ترهانا ، آلو سیاه خشک ، زردآلو خشک ، انگور قرمز، پاپریکا تازه ، انگور ،خمیر پاپریکا، تازه یافت شد.
سطوح ترکیبات فنلی کل بین انواع کشمش متفاوت بود، کشمش سفید دارای کمترین ارزش و کشمش قرمز دارای بیشترین ارزش این مطابق با ظرفیت آنتی اکسیدانی بود.
کشمش سفید کمترین ارزش را داشت، در حالی که کشمش قرمز بیشترین مقدار را داشت. ارتباط بین محتوای فنلی کل و ظرفیت آنتی اکسیدانی دوباره نشان داده شد.
هنگام تجزیه و تحلیل گروه های فنلی کشمش به طور جداگانه، یک همبستگی بین اسیدهای فنولیک کل و فعالیت آنتی اکسیدانی یافت شد، اسید فرولیک یکی با بالاترین همبستگی و به دنبال آن اسید ترانس کافاریک و ترانس کوتاریک اسید است.
در مورد فلاونول تام نیز یک همبستگی مثبت وجود داشت که میریستین-3-O-گلوکوزید با بالاترین همبستگی بود و به دنبال آن روتین، کامفرول-3-O-گلوکوزید و کوئرستین-3-O-گلوکوزید.
اگرچه سنجش ظرفیت آنتی اکسیدانی کل در پلاسما دارای عوامل منفی زیادی است ، گزارش های کمی ظرفیت آنتی اکسیدانی کشمش را در پلاسما مطالعه کرده اند.
کانلوس و همکاران نشان داد که مصرف 144 گرم کشمش کورنتی توسط افراد سالم با افزایش مقاومت سرم در برابر اکسیداسیون در حالت پس از غذا مرتبط است که به نوبه خود با افزایش ترکیبات فنلی در پلاسمای سرم همراه است.
با این حال، نمی توان نتیجه گرفت که آیا افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی اثر مستقیم ترکیبات فنلی است، زیرا سایر آنتی اکسیدان ها می توانند در این امر نقش داشته باشند. اوج محتوای فنل کل پلاسما و مقاومت به اکسیداسیون سرم 1 ساعت پس از مصرف کشمش نشان داد.
