تقریباً نیمی از حداکثر کالری سوزانده شده هنگام بازی گلف ناشی از پیاده روی در زمین و حمل چوب و لوازم ورزش گلف است، اما دادگاه عالی ایالات متحده حکم داد که پیاده روی یک جنبه ضروری گلف نیست.
در تور PGA علیه مارتین (2001)، قضات 7-2 رای دادند که تور حرفه ای باید به یک گلف باز با معلولیت اجازه می داد تا از چرخ دستی گلف استفاده کند، زیرا این کار ” اساساً ماهیت” فعالیت را تغییر نمی دهد.
استفاده از گاری در حین بازی گلف، تعداد کالری سوزانده شده را تا 42 درصد کاهش می دهد. گلف بازان حرفه ای گاهی اوقات اضافه وزن، پیر یا نامناسب هستند و کیسه های آنها تجهیزات را برای آنها حمل می کنند.
هیچ دویدن، پریدن یا فعالیت قلبی عروقی در گلف وجود ندارد. بسیاری از گلف بازان حرفه ای هنگام بازی سیگار می کشیدند (بن هوگان، آرنولد پالمر، فازی زولر) یا هنگام بازی سیگار می کشیدند و می نوشیدند (جان دالی).
اگر فعالیتی باعث تعریق شما نشود، یا اگر بتوان آن را در حین نوشیدن و کشیدن سیگار انجام داد، پس ورزش نیست. گلف توسط گروهی متشکل از دانشمندان ورزشی، ورزشکاران و روزنامه نگاران که توسط ESPN گردآوری شده بود، از بین 60 فعالیت در رتبه 51 قرار گرفت.
آنها سختی های ورزشی 60 فعالیت را بر اساس ده دسته مانند استقامت، چابکی و قدرت رتبه بندی کردند. این هیئت تشخیص داد که سطح ورزش گلف پایین تر از پینگ پنگ و درست جلوتر از اسکیت غلتکی است.
گلف ورزش خوبی است و برای اینکه یک ورزش باشد نیازی به فعالیت بدنی کافی ندارد. برای گلف بازان مرد مسن، یک بازی 18 سوراخه با شدت متوسط تا زیاد است، با این حال این بازی فقط به ورزش متوسط برای مردان میانسال نیاز دارد و برای مردان جوان با شدت کم است.
صرف نظر از سن، همه گلف بازان ورزش خود را ضعیف تا متوسط می دانستند. دور از عرق چکیدن از ورزشکارانی مانند بسکتبالیست ها.
